دردی به نام هدف نداشتن و سردرگمی ...

سلام به همه ی آبجی ها و داداشای گل
رفقا من ۱۹ سالمه و دارم واسه کنکور سوم آماده میشم و اگه امسال فرضا قبول شم، از ۲۰ سالگی تازه وارد دانشگاه میشم.
احتمالا پستای قبلی منو دیده باشین. شاید بگین دوباره این نچسب اومد (: خلاصه ببخشید دیگه ...
حقیقتش تو این چند سال من تا دلتون بخواد درباره رشته های دانشگاهی انسانی و تجربی و ریاضی تحقیق کردم و اطلاعات خیلی خوبیم ازشون بدست آوردم. اما مشکلم اینه که احساس میکنم به هیچکدومشون علاقه ندارم.
بدبختی اینجاست که به شغلای آزاد و کاسبی و هنر و گرافیک و اینجور چیزا هم علاقه ندارم و احساس میکنم اصلا واسشون ساخته نشدم. جدا از بحث درامد که خیلی چیز مهمیه، من همیشه دنبال این بودم که تو اون رشته و شغلم خوشحال باشم و ازش لذت ببرم و حتی حاضرم بخاطرش با یه حقوق بخور و نمیر هم زندگیمو بگذرونم.
من اون اوایل خیلی ریاضی و رشته های مهندسی و دانشگاه شریف رو دوست داشتم. اما با مرور زمان انگار اینا هم اون جذابیت سابقو واسم ندارن هرچند هنوزم ته دلم یه کم دوسشون دارم.
اینکه ریاضی فیزیک مثل قدیما زیاد طرفدار نداره و درباره ی آینده ی شغلیش بد میگن هم تو دلسرد شدنم تاثیر گذاشت.
نمیدونم شاید این عدم علاقه از افسردگی باشه اما الان دیگه وقتی نمونده که بخوام برم پیش روانشناس و روانپزشک درستش کنم. واقعا دیگه نمیتونم عذاب وجدانِ پشت کنکور موندنِ دوباره رو هضم کنم. باید هرطور شده امسال یه دانشگاه تاپ قبول شم چون دانشگاهای سطح پایین ترو اصلا نمیتونم باهاش کنار بیام.
از طرفی هم چون خانوادم تو این چند سال سختیای خیلی خیلی زیاد و عجیبی کشیدن (منظورم مالی نیست ؛ اگه بگم شاید باور نکنین چه مصیبتایی کشیدن)، میترسم افسرده بودن منو دیگه نتونن تحمل کنن. نمیخوام باعث بشم دوباره غصه بخورن و استرس بکشن.
بنظرتون چیکار کنم؟
اگه از مسیر کنکور بکشم کنار میترسم حسرت دانشگاه شریف و مهندسی تا آخر عمرم به دلم بمونه، اگه بخونم و حتی قبولم بشم میترسم بفهمم که اصلا واسه مهندسی ساخته نشده بودم و اشتباه کردم ...
خوشبحالتون که لااقل میدونید علاقتون کجاست
میدونید هدفتون چیه
هرکی یه هدفی داره
پزشکی، دارو، دندون، فرهنگیان، حتی مهاجرت ... اما من هنوز دارم دور خودم میچرخم.
ملت بخاطر سبک مطالعه ی اشتباه، مشکلای خانوادگی، مشکلای مالی، تنبلی و اینجور چیزا شکست میخورن و میمونن پشت کنکور ؛ اونوقت من نه تنها تنبلم، بلکه هنوز دقیقا نمیدونم دنبال چی ام و چند سال از عمرم به همین مسخرگی با پشت کنکور موندن تلف شد ):
ای کاش منم میفهمیدم که مثلا به دندون علاقه دارم و تو این رشته خوشحالم؛ وجدانا اون موقع حاضر بودم از جون مایه بذارم و واسش بخونم اما حیف ...