شاید فکر نمیکردم منم کمالگرا هستم

آخر شبی، یه بازی تلگرامی میکردم. شبیه بکمن بود : Screenshot (386).png اولین یا دومین باری که بازی کردم تونستم یه رکورد خوب بزنم (که هنوز نتونستم بشکونمش). بعدش که دقت کردم دیدم هرچقدر میزان پنیر های پشت سر همی که میخورم ، بیشتر شه، امتیازی که برای خوردن پنیر بعدی بهم میده، امتیاز بیشتریه..



و با این علم، تموم زور و تلاشمو کردم که از همون اول، تموم پنیر ها رو به طور پیوسته بخورم. این کارو بد انجام نمیدادم. ولی توی یه جا هایی، این پیوستگی ای که باید وجود میداشت بین خوردن دو تا پنیر،رو از دست میدادم! و با علم اینکه هرچی بکمن جلوتر میره، سخت تر میشه مجبور بودم خودکشی کنم. تا برگردم از اول. (تا اولِ کار رو خوب و محکم شروع کنم و بتونم اول بازی که آسون تره ، امتیاز بیشتری رو جمع کنم تا وقتی به جا های سخت میرسه و نمیشه انقد ساده امتیاز جمع کرد، امتیازم بیشتر باشه) !
و باید بگم خیلی راحت، توی 2 ساعت ، حدود 100 بار همون اول کار، چون بد شروع کردم خودمو کشتم. و حتی یه بار هم به آخر نرسیدم!! در حالی که اولین بار، بدون اینکه بدونم باید چجور بازی کنم و فقط میخاستم ادامه بدم و برم بالا تر، رکوردی رو زدم که هنوز نتونستم بشکونم

نمیدونم مفهوم حرف من رو متوجه شدید یا خیر. ولی به نظر من، اینکه برسیم به تَهِش، بعد حسرت اون پنیرایی که نخوردیم رو بخوریم، خیلی قشنگ و زیبا تر از اینه که هر بار، به خاطر یه اشتباه، یا از دست دادنِ یه زمان کوچیک ، تموم امیدمون نسبت به اون دور و اون مسابقه از دست بره و برا دور بعد برنامه بریزیم:yahoo (5)::yahoo (5):






خاطره ی تجربه شخصی: از حدود دی یه ناامیدی مزخرفی نسبت به امسال درونم به وجود اومد(به خاطر درصد آزمون جمع بندی نوبت اول). به خاطر همین دو ماه از دستم رفت. بعد دمِ اسفند ، برنامه ی سفت و خشن نوشتم برا عید. اون هم از دست رفت....
بعد عید دیدم تنها چاره ی درد من اینه که این بازه مونده به کنکور رو لااقل ازدست ندم.
و الان، اولا اینکه خودمو از قبولی (همون شکوندن رکورد) دور نمیبینم. دوما اینکه برای فردا روز خودم، حقِ حسرت خوردنِ شرافت مندانه از اون دورانی که درست درس نخوندم رو میدم.

خاستم بگم هنوز بازی تموم نشده:yahoo (79):